من و علی تازه به گردان آمده بودیم و فقط همدیگر را می‏شناختیم! دوست داشتم به اطراف سرک بکشم و بفهمم در کجا هستم و دوست و رفیقی پیدا کنم، امّا مگر علی می‏گذاشت؟ دم به دقیقه وقتی می‏دید بی‌کارم و می‏خواهم به سیاحت و بازدید از اطراف بروم، یقه‏ام را می‏گرفت و غرولندکنان می‏گفت: گوش کن سعید، من و تو نیامده‏ایم اینجا عمرمان را به بطالت بگذرانیم. اینجا جبهه‏اس، وقتی بردن‏مان خط مقدم یا عملیات با دشمن می‏جنگیم و وقتی اینجا در اردوگاه هستیم باید کار خیر بکنیم و ثواب جمع کنیم. پس بازیگوشی را بگذار کنار و دنبال من بیا!

 بد مصب انگار مأمور شده بود که مرا از تفریحات و گشت و گذار ممنوع کند و برای آخرتم توشه و ثواب جمع کند. هر چی می‏گفتم: آخر این همه آدم اینجا پلاس‏اند، آن وقت من بدبخت باید به فکر ثواب و روز قیامت باشم؟

     علی تو چشمانم خیره می‏شد و صدا کلفت می‏کرد که: من با دیگران کار ندارم، اما مادرت تو را به من سپرده. باید مراقبت باشم.

    ـ ترمز کن ببینم، چی چی مادرت تو را به من سپرده؟ هم مادر تو و هم مادر من ما را به هم سپردند. زرنگی نکن! ـ من از تو پنج روز بزرگ ‌ترم. به حرف بزرگ‌ تر گوش کن!

     دیگر داشتم از دستش ذله می‏شدم. شده بودیم مسئول نظافت دور و اطراف و شستن رخت چرک‏ها و ظرف و ظروف نشسته کنار منبع آب. کشیک می‏کشید و همین که می‏دید یکی لباسش کنار منبع آب مانده. دستم را می‏کشید و می‏رفتیم سراغ لباس‏ها. از بس لباس و ظرف شسته بودم، کف دستانم مثل آینه برق می‏زد! بس که جارو زده بودم، داشتم کمردرد می‏گرفتم. واکس زدن پوتین بچه‏ها و تمیز کردن سلاح دیگران که بماند!

     آن روز جمعه هم گیر داد که برویم حمام و غسل جمعه بگیریم که کلی ثواب دارد. بین راه بقچه حمام به بغل گفتم: می‏گویم علی، با این همه ثواب که من و تو جمع کردیم تا صد پشتمان هم گارانتی به بهشت می‏روند و روی جهنم را نمی‏بینند.

  علی ترش کرد و گفت: با همین حرفها ثوابت را از بین می‏بری.

  ـ بابا تو چه قدر مقدس شده‏ای. حتی پیش نماز مسجدمان هم این قدر سفت و سخت به جمع کردن ثواب نچسبیده که تو چسبیدی.

  ـ آنجا را ببین. آخ جان لباس نشسته!

 داشت گریه ‏ام می‏گرفت.

  ـ علی تو را به خدا بی‏خیال شو. من فقط می‏خواهم ثواب غسل جمعه را ببرم. ثواب شستن لباس مردم مال خودت.

   ـ من رفیق نیمه‌ راه نیستم. دو تایی شریک‏ایم!

    بی‏ معرفت کم که نمی‏آورد!

   بالای کابین حمام صحرایی روی در یک‌ دست لباس به من و علی چشمک می‏زد. تو حمام هم شیر آب باز بود و یک نفر زیر دوش خودش را می‏شست. لباس‏ها را برداشتیم و رفتیم کنار منبع آب و شروع کردیم به شستن. علی ساکت بود. برای اینکه سر حرف را باز کنم، گفتم: علی نظرت راجع به فرمانده گردان چیه؟

   ـ چطور؟

 ـ من که ازش خیلی می‏ترسم. با آن صدای کلفتش وقتی کله سحر داد می‏زند: از جلو، از راست نظام! برق از چشمانم می‏پرد.

 ـ داری غیبت می‏کنی‏ها.

  و به حرف خودم خندیدم. علی ترش کرد و گفت: باید بروی ازش حلالیت بخواهی. غیبت کردی.

 خنده روی صورتم ماسید. تته پته‏ کنان گفتم: منظوری نداشتم. خواستم حرفی زده باشم.

 علی جدی و محکم گفت: من این حرف‌ها سرم نمی‏شود. یا می‏روی ازش حلالیت می‏طلبی یا خودم این کار را می‏کنم.

  ـ بیچاره آن وقت جفت‏مان را با یک پس گردنی از گردان بیرون می‏کند.

  ـ عیبی ندارد. من....

  ناگهان یک جیغ بنفش بلند شد و بعد نعره گوش‏ نواز فرمانده گردان از داخل کابین حمام صحرایی بدنم را لرزاند. آهای ی ی ی! کدام بی‏مزه لباس‏های مرا از اینجا برداشت؟!

  به پشت روی زمین افتادم. علی خشکش زده بود. بار دیگر نعره فرمانده در و پیکر حمام صحرایی را لرزاند: وای به حال کسی که لباس‏های مرا برده. بشمار سه لباس‏ها را بیاورد والّا پوست کله‏اش را می‏کنم.

 فهمیدم باید چکار کنم. در حال بلند شدن گفتم: من اصلاً دوست دارم جهنمی بشوم. برو هم لباسش را بده. هم برای غیبت ازش حلالیت بگیر.

  و دو پا داشتم و دو پای دیگر قرض کردم و الفرار! لحظه‏ای بعد دیدم که علی هم دوان پشت سرم می‏آید.

  هر دو در حالی که هنوز نعره فرمانده از حمام صحرایی به گوش می‏رسید از آنجا دور شدیم! دیگر نمی‏دانم کدام بیچاره‏ای لباس‏های خیس را برای فرمانده برد و چه بر سرش آمد!

برگرفته از: فرهنگ پایداری تبیان

یه شب مامان ذوق زده یه مجله خاک خورده و کهنه رو از تو صندوق کشید بیرون و از توش یه عکس خیلی خوشگل از یه آینه نشونمون داد . همه با چشمهای هیجان زده عکس رو نگاه می کردیم . مامان گفت : بیایید این آینه رو بخریم , حالا که کمی پول داریم , اینم خیلی خوشگله .

ما پیش از اون هیچوقت آینه نداشتیم ، این هیجان انگیز ترین اتفاقی بود که می تونست برامون بیفته . پول کافی هم برای خریدش داشتیم . پول رو دادیم به همسایه تا وقتی میره شهر برامون بخره . آفتاب نزده باید حرکت می کرد ، از ده ما تا شهر حداقل پنج فرسخ راه بود ، یعنی یک روز پیاده روی ، تازه اگه تند راه می رفت.

سه روز بعد وقتی همه داشتیم تو مزرعه کار می کردیم ، صدای همسایمون رو شنیدیم که یه بسته رو از دور بهمون نشون میداد . چند دقیقه بعد همه تو کلبه دور مامان جمع شدیم . وقتی بسته رو باز کرد مامان اولین کسی بود که جیغ زد : "وای ی ی ی ... حسین آقا ، تو همیشه می گفتی من خوشگلماااا ، واقعا من خوشگلما "
بابا آینه رو گرفت دستش و نگاهی توش کرد . همینطوری که سیبیلاش رو میمالید و لبخند ریزی میزد با اون صدای کلفتش گفت :" آره منم خشنم ، اما جذابم ، نه ؟"
نفر بعدی آبجی کوچیکه بود : " مامان ، واقعا چشمهام به تو رفته ها "
آبجی بزرگه نفر بعدی بود که با هیجان و چشمهای ورقلمبیده به آینه نگاه می کرد : " می دونستم موهام رو اینطوری می بندم خیلی بهم میاد "
... یهو آینه رو از دستش قاپیدم و توش نگاه کردم . می دونی ؟ تو چهار سالگی یه قاطر به صورتم لگد زده بود و به قول معروف صورتم از ریخت افتاده بود. وقتی تصویرم رو دیدم , یهو داد زدم : " من زشتم ! ، من زشتم "
بدنم می لرزید ، دلم می خواست آینه رو بشکونم ، همینطوری که گوله های اشکم میومد به بابا گفتم :" یعنی من همیشه همین ریختی بودم ؟"
بابا : " آره عزیزم"
-  " همیشه همین ریختی بودم اونوقت تو همیشه من رو دوست داری ؟"
-  " آره پسرم ، همیشه دوستت دارم "
-  " چرا ؟ آخه چرا دوستم داری ؟ "
بابا: "چون تو مال من هستی "
سالها از اون قضیه گذشته ، حالا من هر صبح صادقانه به خودم نگاه می کنم و می بینم درونم زشته . اونوقت که از خدا می پرسم :" یعنی واقعا دوستم داری ؟ "
بهم جواب میده :" بله "، و وقتی بهش می گم چرا دوستم داری ؟ می گه:" چون مال من هستی "

موعود نوجوان شماره17

^{بی مقدمه بریم سر اصل قضیه داستان جالبیه بخونید}

^{خوب دیگه موقع آن بود که بچه ها به خط بروند و  ...}

^{از خجالت دشمن نابکار دربیایند.}

^{همه از خوشحالی در پوست نمی گنجیدند.}

^{جز عباس ریزه}

^{که چون ابر بهاری اشک می ریخت و مثل کنه چسبیده بود به فرمانده}

^{که تو رو جان فک و فامیلت مرا هم ببر،}

^{بابا درسته که قدم کوتاهه، اما برای خودم کسی هستم.}

^{اما فرمانده فقط می گفت: نه!}

^{یکی باید بماند و از چادرها مراقبت کند. بمان بعداً می برمت!  عباس ریزه گفت:}

^{تو این همه آدم من باید بمانم و سماق بمکم!}

^{وقتی دید نمی تواند دل فرمانده را نرم کند مظلومانه دست به آسمان بلند کرد}

^{و نالید:  ای خدا تو یک کاری کن. بابا منم بنده ات هستم!}

^{چند لحظه ای مناحات کرد.}

^{حالا بچه ها دیگر دورادور حواس شان به او بود.}

^{عباس ریزه یک هو دستانش پایین آمد.}

^{رفت طرف منبع آب و وضو گرفت.}

^{همه حتی فرمانده تعجب کردند.}

^{عباس ریزه وضو ساخت و رفت به چادر.}

^{دل فرمانده لرزید. فکری شد که عباس حتماً رفته نماز بخواند و راز و نیاز کند. وسوسه رهایش نکرد.}

^{آرام و آهسته با سر قدم های بی صدا در حالیکه چند نفر دیگر هم همراهی اش می کردند به سوی چادر}

^رفت.

^{اما وقتی کناره چادر را کنار زده و دید که عباس ریزه دراز کشیده و خوابیده، غرق حیرت شد.}

^{پوتین هایش را کند و رفت تو.}

^{فرمانده صدایش کرد: هی عباس ریزه … خوابیدی؟ پس واسه چی وضو گرفتی؟}

^{عباس غلتید و رو برگرداند و با صدای خفه گفت: خواستم حالش را بگیرم!} 

^{فرمانده با چشمانی گرد شده گفت: حال کی رو؟  عباس یک هو مثل اسپندی که روی آتش افتاده باشد}

^{از جا جهید و نعره زد: "حال خدا را. مگر او حال مرا نگرفته! ؟}

^{چند ماهه نماز شب می خوانم و دعا می کنم که بتوانم تو عملیات شرکت کنم.}

^{حالا که موقعش رسیده حالم را می گیرد و جا می مانم.}

^{منم تصمیم گرفتم وضو بگیرم و بعد بیایم بخوابم. یک به یک!}

^{فرمانده چند لحظه با حیرت به عباس نگاه کرد.}

^{بعد برگشت طرف بچه ها که به زور جلوی خنده شان را گرفته بودند و سرخ و سفید می شدند.}

^{یک هو فرمانده زد زیر خنده و گفت: تو آدم نمی شوی. یا الله آماده شو برویم.}

^{عباس شادمان پرید هوا و بعد رو به آسمان گفت: "خیلی نوکرتم خدا.}

^{الان که وقت رفتنه. عمری ماند تو خط مقدم نماز شکر می خوانم تا بدهکار نباشم!}

 ^{بین خنده بچه ها عباس آماده شد و دوید به سوی ماشین هایی که آماده حرکت بودند و فریاد زد:}

^{سلامتی خدای مهربان صلوات!}

با خرید خط اختصاصی سرویس های رایگان برای شما فعال می شود . مشاهد سامانه رایگان

سرویس های جانبی در صورت درخواست برای شما فعال می شود.