گاهی وقتها با
خودم فکر می کردم که ای کاش ما هم مثل پینوکیو بودیم!!
پینو کیو رو که
دیدید؟؟
هر وقت که دروغ
می گفت دماغش دراز می شد.
اون وقت دنیا چه
دنیایی می شد!!
هیچ کسی دروغ نمی
گفت!!
همه می دونستن اگه
دروغ بگن اولین کسی که میفهمه اونیه که دارن بهش دروغ می گن.
اما الان فقط خدا
می فهمه و وجدانی که توی خواب نازه!!!
ولی بعد ها
مهربونی خدا رو که درک کردم
فهمیدم که خدا چه
رفیق پایه ایه، چقدر آبروداره.
اگه ما خودمون
صداشو در نیاریم تا قیام قیامت کسی نمیفهمه .
ولی ترسی همه
وجودم رو گرفته و وقتی بهش فکر می کنم همه سلولهای بدنم می لرزه!!
این که چطوری پیش
این رفیق سر بلند کنم ؟؟
منی که غیر بدی
باهاش تا نکردم!!
و..........
